காய்ந்த றோஜாக்கள்

நீ திட்டிவிட்டுப் போகும்போது

நான் எட்டி நின்று பார்ப்பதனால்

சிகரத்தையே தொடுகிறேன்

சிறைபிடிக்க யாருமில்லை

நெஞ்சத்தின் உச்சத்தில்

நீ அமர்ந்திருக்கிறாய் - ஆனால்

உள்ளம் ஏனோ

அழுதுகொண்டுதானிருக்கிறது

உருண்டு புரள்வதிலையே

உறக்கம்

விடியலை அடைந்துவிடுகிறது

படித்த பாடங்கள் 

மறந்து போகிறது

பாடப்புத்தகங்கள்

மூடியே இருக்கிறது

அழகான வார்த்தைகள்

ஒழிந்து கொள்கிறது

அகராதியில் பாதிப்பக்கங்கள்

கிழிந்து போகிறது

உன்னிடம்  நீட்டிய

ஒற்றை றோஜாவோ

இராமாயண புத்தகத்தில்

காவியமாய் காய்ந்துகிடக்கிறது

மெல்லிய குரலில்

வேதனையின் ரணங்கள்

மெல்லிசை அமைக்கிறது

சுடு காட்டின் ஓசை

இசையாய் இனிக்கிறது

இறந்து போயிடவே

மனம் துடிக்கிறது

இறப்புக்குப் பின்னாலும்

காலம் முழுவதும் 

பாடிக் கொண்டேயிருக்கும்

காதலின் அழகிய நினைவுகளை.

அண்னை ஓர் அதிசயம்

கருவறைக் காவியம்
காலம் முழுதும் எழுதும்
இவள் அதிசயம்

காலச் சுவடுகளில்
ஆதியும் அந்தமுமாய் - அவள்
நாமமே அறையப்பட்டிருக்கும்

அதிசயம் ஆனால் உண்மை
ஆண்டாண்டு காலம் அழைகிறார்கள்
இவள் மடிபோன்ற மெத்தையொன்றை
கண்டு கொள்ளலாமென்று

விஞ்ஞான உலகத்தில்
மெய்ஞானம் கண்ட உண்மை
மாதாவை மிஞ்சவொரு
ஆத்மாவும் இல்லையென்று

வேதங்கள் நாங்கும்
பெருமை கொள்கிறது - உன்
பேரன்பை பொழிவதனால்

அவளின் உயிராய்
நினைக்கும் எம்மை
என்றுமே எம் உயிராய்
மதிப்போம் எம் தாயை

விலைபோன இரவுகள்

ஒவ்வொரு இரவுகளும்
வெவ்வேறு போர்வைகளுக்குள்
ஒழிந்துதான் கொள்கிறது

ஒவ்வொரு விடியலும்
சுமைகளத் சுமந்துதான்
உதயமாகிக் கொள்கிறது

காலத்தின் தேவையால்
உடலோ ரணங்களை
சுமக்கத்தான் செய்கிறது

இரக்கமற்ற இரவுகளோ
 தனிமைப்படுத்தியதுமில்லை
இரங்காத மனங்களோ - இறுகத் 
தழுவிக்கொள்ள மறுத்ததுமில்லை

இனி அவளின் கல்லறையில்
இரவுகளுமில்லை விடியலுமில்லை
இன்றிலிருந்துதான் இவள்
தனியாக உறங்கப்போகிறாள்